1955-ci ildə Kəlbəcərdə xalq şairi Səməd Vurğunla böyük el sənətkarı Aşıq Şəmşir görüşür.

Görüş sonradan əsl əfsanəyə çevrilir. Səməd Vurğunla Aşıq Şəmşir hətta o görüşdə deyişirlər də…

Səməd Vurğunun sonradan “Unutmaz bu oba, bu mahal məni” misrası ilə başlayan qoşması da həmin deyişmənin tərkib hissəsidir.

1955-ci ildə Səməd Vurğun xəstə idi və ürəyinə nəsə dammışdı. Odur ki, fürsətdən istifadə edib Aşıq Şəmşirə bu vəsiyyətini bir bəndlə deyir və o bənd sonradan dilər əzbəri olur:

Aşıq Şəmşir, Dəli dağdan keçəndə

Kəklikli daşlardan xəbər al məni.

Ceyran bulağından qızlar içəndə,

Saz tutub, söz qoşub yada sal məni.

Moderator.az iki el sənətkarının deyişməsini də təqdim edir:

Aşıq Şəmşir, Dəlidağdan keçəndə

Kəklikli daşlardan xəbər al məni.

Ceyran bulağından qızlar içəndə

Saz tutub, söz qoşub, yada sal məni.

Qoşqarla yanaşı duran başın var,

Bizim el tanıyır uca dağ səni.

Yanır yolumuzda sənət çırağın,

Bilirik şeirdə bir mayak səni.

Səməd Vurğun

Hay vurub, qıy vurub, səs sal dağlara,

Gözəllər oylağı göy yaylaqlara.

Mənim bu dərdimi de oylaqlara,

Sinəmdən oxladı bir maral məni.

Əzəldən başında cəm olub kamal,

Səni oğul kimi sevir el, mahal.

Azad ölkəmizdə hər zaman ucal,

İstəyir könlümüz bu sayaq səni.

O ceyran baxışlı baxdı uzaqdan,

Canımı odlara yaxdı nahaqdan.

Yüz il də dolanıb keçsə o vaxtdan,

Unutmaz aləmdə əhli-hal məni.

Sən kamil sərrafsan, göz ustadısan!

Fəhmin, fərasətin öz ustadısan!

Qabil sənətkarsan, söz ustadısan:

Dəryasan, arzular min bulaq səni.

Gəlmişəm, gəzməyə sizin dağları,

Baxım bu yaylaqlara doyunca barı,

Şairin bu yerə düşdü güzarı,

Gözəl qarşıladı xoş iqbal məni.

Günbəgün gül açır Vaqifin bağı,

Bir çox şairlərin ana torpağı.

Səmədin məskəni, şeirin ocağı,

Kamala yetirib o Qazax səni.

Bəxt məni bu yerə qonaq göndərdi.

Gedirəm, yamandı ayrılıq dərdi.

Demə, Səməd Vurğun gəldi-gedərdi,

Unutmaz bu oba, bu mahal məni.

Şəmşirlə görüşün qaldı yadigar,

Unutmaz nə qədər canında can var.

Səndən dərs almağa diyarbədiyar –

Gəzirəm əlimdə şam-çıraq səni.